Adaś, lat dwa i trochę. Ma starszego brata, kota i nas, mamę i tatę. Lubi nas, nawet bardzo, a my jego. W tym najmilszym ze wszystkich domów, gdy tak siedzimy razem, zupełnie do niczego nie pasuje to, że Adaś ma autyzm. Ma go od niedawna, albo raczej od zawsze i już na zawsze, bo Adaś się taki urodził i taki już będzie. Tak nam powiedzieli. Poczytajcie sami: o trochę innym Adasiu i o nas.